"Wat wil je later worden?", vroeg de juf
Het was in de derde klas.
Ik keek haar aan
Ik wist het niet
Ik dacht dat ik al iets was.
Er wordt gezegd dat het feit dat we op latere leeftijd op zoek gaan naar onszelf, voortkomt uit het verlangen naar het onbezonnen kind in ons.
Als een soort heimwee naar toen.
Als kind aanschouwen we de wereld vol verwondering, maar vooral vanuit een blij geloof dat alles aan ons prima is.
Wij zijn namelijk niet fout gemaakt!
In de jaren daarna ontwikkelen we steeds meer laagjes die ons in eerste instantie beschermen tegen allerlei indrukken die angst oproepen.
We leren om te gaan met het feit dat we iets fout doen of iets goed doen. We leren dat we zelf lief of stout zijn en dat de mensen en de dingen om ons heen soms ineens weg zijn.
Zo krijgen we mechanismes die ons beschermen tegen dat nare gevoel. We leren ons aan te passen aan onze omgeving. Hoe we ons moeten kleden, ons moeten gedragen en wat er van ons verwacht wordt.
Goed te kijken wat we moeten doen om erbij te horen.
Zo horen we zinnen als; Niet met je hoofd boven het maaiveld uitsteken of doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
En wordt er van ons verwacht dat we een "gewone' baan krijgen, een"gewoon" huisje/ boompje/ beestje leven leiden, en "gewoon" oud worden.
En dan begint het te knagen. Want wat als je nou eens niet zo "gewoon' wilt leven?
Wat als je dromen hebt zoals je innerlijke kind. Niet gehinderd door; "Dat kan niet", maar die er voor wil gaan, "gewoon" omdat je dat graag wilt.
Zonder dat je je belemmert voelt of tegengehouden wordt door al die stemmetjes in je hoofd die je vragen om maar "gewoon" weer 'gewoon" te doen.
Tijdens een coachtraject kun je leren op zoek te gaan naar dat wat je graag wilt. En kun je afrekenen met je eigen stemmetjes die je levensdromen saboteren.
Zodat je je het weer kan herinneren;
Niemand wordt fout gemaakt!
